Hepimiz çocuğumuzun arkadaşları olmasını isteriz. Onların mutlu olmalarını ve onlara şimdi ve gelecekte yardımcı olacak sosyal beceriler ve bağlantılar kurmalarını istiyoruz.
Bazen ve bazı çocuklar için arkadaş edinmek kolay değildir. Bu özellikle COVID-19 salgını sonrasında geçerlidir. Tecrit ve uzaktan eğitim nedeniyle pek çok çocuk ya arkadaş edinmek için ihtiyaç duyduğu becerileri öğrenemedi ya da bu beceriler paslandı.
İşte ebeveynlerin yardımcı olabileceği bazı yollar.
Evde başlayın: İlişki becerilerini öğrenmek
Arkadaş edinmek ve arkadaşlığı sürdürmek, en iyi şekilde evde ailenizle öğrenebileceğiniz becerileri içerir. Bunlardan bazıları şunlardır:
Empati. Ailedeki herkesin birbirine adil ve nezaketle davranmasını sağlayın. Bazen kardeş kavgalarını görmezden geliriz ya da uzun bir gün geçirdikten sonra partnerimize saldırmanın haklı olduğunu düşünürüz. Biz ne söylersek söyleyelim, çocuklarımız yaptıklarımıza dikkat ederler.
Başkaları hakkında merak. Ailece birbirlerine günlerini, ilgi alanlarını, düşüncelerini sormayı alışkanlık haline getirin.
İletişim yetenekleri. Günümüzde cihazlar bu becerilerin gelişimini tehlikeye atıyor. Cihazları kapatın. Aile yemekleri yiyin. Birbirleriyle konuşmak.
İşbirliği. Aile olarak projeler yapın, oyunlar oynayın ve ev işleri yapın. Birlikte çalışmak. Çocuğunuzun sırayla hareket etmeyi ve başkalarının katkılarına değer vermeyi öğrenmesine yardımcı olun.
Duyguları düzenlemek. Güçlü duygulara sahip olmak normaldir. Çocuğunuz bunu yaptığında, büyük duyguları anlamanın ve onları yönetmenin yollarını bulmasına yardımcı olun .
Ne zaman ve nasıl özür dileneceğini ve affedileceğini bilmek. Bu gerçekten empatinin kapsamına girer, ancak çocuğunuza kendi hataları için nasıl özür dileyeceğini , düzeltmeler yapmayı ve başkalarının hatalarını nasıl affedeceğini öğretin.
Bunların hepsi aynı zamanda sizin ve eşinizin, çocuklarınızın önünde diğer insanlar hakkında veya onlarla nasıl konuştuğunuz için de geçerlidir!
Ev dışında da iyi bir rol model olun
Evinizin dışındayken arkadaş canlısı olun! Sohbetler başlatın, etrafınızdaki insanlara sorular sorun. Çocuğunuzun tanımadığı insanlarla konuşmak için özgüven ve stratejiler öğrenmesine yardımcı olun.
Etkileşimleri kolaylaştırın
Konuşmalar ve etkileşimler ortak bir ilgi alanı veya etkinlik etrafında düzenlenirse daha kolay olabilir. Ebeveynlerin yardımcı olabileceği bazı yollar şunlardır:
Çocuğunuzu akranlarının dahil olduğu spor veya diğer aktivitelere kaydettirin. Bunun en azından yapmaya ilgi duydukları bir şey olduğundan emin olun.
Çocuğunuzun akranlarından bazılarının ebeveynlerini tanıyın ve hepsini bir geziye veya yemeğe davet edin. Bu, çocukların üzerindeki baskıyı hafifletirken birbirlerini tanımalarına da olanak sağlayabilir.
Oyun buluşmaları planlarken, kurabiye pişirmek veya parka ya da müzeye gitmek gibi eğlenceli, işbirlikçi etkinlikleri düşünün.
Çocuğunuza göz kulak olun, ancak üzerinde durmayın
Sonuçta çocuğunuzun bunu yapmayı öğrenmesi gerekiyor ve siz de onu utandırmak istemezsiniz. İki istisna şunlar olabilir:
Çocuklar hiç etkileşim kurmuyorsa, etkinlikler için bazı seçenekler önermek isteyebilirsiniz. Gerektiğinde kolaylaştırın ve tekrar dışarı çıkın.
Her iki tarafta da kavga ya da kötü niyet varsa, müdahale etmeli ve bu tür davranışların doğru olmadığını açıkça belirtmelisiniz.
Açık bir iletişim hattı tutun ve destekleyici olun
Çocuğunuzla düzenli olarak günü, etkileşimleri ve olayların ona nasıl hissettirdiği hakkında konuşun. Konuşmaktan çok dinle. Olumlu ve destekleyici olun. Destekleyici olmanın bir kısmının çocuğunuzun kişiliğini anlamak ve dünyayı onun gözünden görmek olduğunu unutmayın. Çocuğunuzu olmadığı biri yapamazsınız.
Tüm ebeveynlerin bazen yardıma ihtiyacı olur ve bazen sorun göründüğünden daha fazlası olabilir. Bu, özellikle çocuğunuzda DEHB varsa veya etkileşimleri daha zor hale getirebilecek başka bir tanı varsa geçerlidir.
Okumayı öğrenmek erken eğitimin en önemli kısımlarından biridir. Ancak çok sayıda çocuğun okumada geride kaldığı konusunda süregelen ve tartışmalı olarak artan bir endişe var.
Bu yılın sonuçları, endişe verici bir şekilde, neredeyse 6 çocuktan birinin 1. sınıfta okuma yazmayı öğrenemediğini gösteriyor.
Çocukların okumayı öğrenmesiyle ilgili beklentiler nelerdir ve ilerlemeleri nasıl izlenmelidir?
Çocuklar okumayı ne zaman öğrenmeye başlar?
Türkiye’de resmi okuma eğitiminin başladığı yer okuldur. Yani çoğu çocuk 67 ay ile 72 aya arası 1. sınıfa başlar ve okumayı öğrenmeye başlar.
Bazı ülkelerde çocuklar okula daha geç başladıkları için yedi yaşına kadar okumayı öğrenmeye başlayamazken, diğer ülkelerde ise dört yaşında başlayabilirler.
Okumayı öğrenmeye başlamak için ideal bir yaş yoktur ve bu sürece çocuk okul çağına gelmeden başlamak ona mutlaka bir avantaj sağlamaz .
Ancak okul başladıktan sonra çocuklara harflerin tipik olarak çıkardığı sesler öğretilmelidir (örneğin, t harfi “t” sesini çıkarır). Birkaç ay süren sürekli eğitimden sonra, aynı harf seslerini kullanan basit kelimeleri okumak için kendilerine öğretilen harf seslerini kullanabilmelidirler.
Bu, çocuğunuzun ilk yılın sonunda akıcı bir şekilde okuyabileceği anlamına gelmez, ancak bazı basit kelimeleri ve metinleri okumak için okulda öğrendiklerini hatırlayabilmeli ve kullanabilmelidir.
Okula başlamadan önce ne yapmalıyım?
Ebeveynler, çocuklarını okul çağına gelmeden önce okumayı öğrenmeye hazırlamaya yardımcı olabilirler.
İyi okumayı öğrenmenin en güvenilir göstergelerinden biri, güçlü bir sözcük dağarcığıdır ; bu nedenle, sözcüklerin ne anlama geldiğini açıklamak ve çeşitli konuları çocuğunuzla tartışmak mükemmel bir başlangıçtır.
Çocuğunuzla kitap okumak onun kelime dağarcığını geliştirmenin başka bir yoludur. Okumayı öğrenmek, çocukların harfler ve sesler arasındaki bağlantıları öğrenmesi temeline dayanır. Dolayısıyla ebeveynler çocuklarına kelimelerdeki harflere ve seslere dikkat etmeyi öğrettiğinde , bu onların kuralları kırmayı öğrenmelerine yardımcı olur.
Çocukların kendi başlarına (ve sizin yardımınızla) keşfedebilecekleri kitapların bulunması, onların okumayı öğrenmeye olan ilgilerini de artırabilir.
Birçok çocuğun öğrenmesi zaman alır
Evde çok sayıda kitabınız olsa ve birlikte okusanız bile, çocukların okumayı öğrenme hızlarında doğal farklılıklar vardır. Bazı çocuklar harfler ve sesler arasındaki bağlantıları hızlı bir şekilde öğrenir ve yalnızca birkaç okuma denemesinden sonra yazılı sözcüklerin anılarını oluşturur.
Ancak çoğu çocuğun öğrenmesi daha uzun zaman alır ve daha fazla pratik ve desteğe ihtiyaç duyar.
Bazı çocukların okumayı diğerleri kadar iyi öğrenememesinin nedenleri genellikle karmaşıktır.
Örneğin, bir çocuğun harfler ve sesler arasında bağlantı kurma konusunda diğerlerinden daha fazla pratik yapması gerekebilir. Bir diğeri sınırlı konuşma dili becerisine sahip olabilir ve dilin seslerine karşı duyarlılığını geliştirmek veya kelimelerin ne anlama geldiğini anlamak için ek desteğe ihtiyaç duyabilir.
Ebeveynlerin okumayı öğrenmede zorluk yaşamalarının çocuklarının zekası hakkında hiçbir şey ifade etmediğini bilmeleri önemlidir. Okuma güçlükleri, çok çeşitli entelektüel yeteneklere sahip çocukları etkileyebilir ve zeka, okuma güçlüğünü teşhis etmek için bir kriter değildir.
Çocuğunuzla birlikte okumak onun kelime dağarcığını geliştirmenize yardımcı olabilir.
Çocuğumun daha fazla yardıma ihtiyacı olup olmadığını nasıl anlarım?
Okullar ve öğretmenler çocukların okuma gelişimini düzenli olarak izlemelidir. Bu özellikle okulun ilk üç yılında önemlidir ancak ilkokul yılları boyunca da devam etmelidir.
Okuma becerilerini değerlendirmek için ücretsiz ve güvenilir testler vardır .
Okuldaki ilk yıl içinde tutarlı bir boşluk tespit edilirse, çocuğa hem okulda hem de evde pratik yapması için ek yardım ve fırsatlar sunulmalıdır. Okuma başarısındaki boşlukların , farkın genişlemesine ve çocuğun daha da geride kalmasına izin veren “bekle ve gör” yaklaşımı yerine, boşluk küçük olduğunda doldurulması gerektiğine dikkat etmek önemlidir .
Çocuğunuzun birkaç ay süren yoğun ek destekten sonra bile okumayı öğrenmede zorluk yaşadığından endişeleniyorsanız, bir okuma klinisyeni tarafından yapılacak uzman değerlendirmesi önemli bir adımdır.
19. yüzyıl psikoloğu Stanley G. Hall’a göre tek çocuk olmak “başlı başına bir hastalıktır” . Hall’un görüşleri ve bilimsel araştırma yöntemleri sorgulanıp eleştirilmiş olsa da, o günden bu yana yalnızca çocukların şımarık, aşırı korumacı ve yalnız olduğu yönündeki itibar devam etti .
Tek çocuğun ebeveyniyseniz, kardeşsiz büyümenin çocuğunuzun sosyal becerilerini nasıl etkileyeceği konusunda endişeleriniz olmuş olabilir. Ancak araştırmalar, konu karakter ve sosyallik olduğunda sadece çocukların kardeşleri olan akranlarından farklı olmadığını ortaya çıkardı.
Meslektaşlarımla yaptığım kendi araştırmam , çocukların bilişsel testlerde nasıl performans gösterdiğine bakıldığında, yalnızca çocukların tek kardeşle büyüyen çocuklara benzer olma eğiliminde olduğunu ortaya çıkardı.
Dahası, sadece çocukların erkek ve kız kardeşi olan çocuklarla farklılıklarının veya benzerliklerinin, kardeşlerinin olup olmamasından ziyade ebeveynlerinin özellikleriyle daha fazla ilgili olup olmadığını öğrenmek istedik.
Yalnızca çocukların 11 yaşına kadar bilişsel gelişiminin, erkek ve kız kardeşlerinin olup olmamasından ziyade ebeveynlerinin ilişkileri ve ailenin sosyoekonomik durumu gibi şeylerden daha fazla etkilendiğini bulduk. Hanede genel olarak hangi mali ve duygusal kaynakların bulunduğu, çocukların yaşam sonuçlarını belirlemede, bu kaynakları kaç çocukla paylaşmaları gerektiğinden daha önemli olabilir.
Aile yapısı
Çalışma İngiliz kohort çalışmalarından elde edilen verilere dayanıyordu . Bunlar, Britanya’da 1946’da doğan 5.362, 1958’de tek bir haftada doğan 17.416, 1970’te tek bir haftada doğan 16.571 ve 2001 yılı civarında doğan 19.244 çocuktan oluşan grupların yaşamlarını takip eden ulusal temsili araştırmalardır. Veriler, grup üyeleri ve aileleri hakkında ebeveynlerin eğitim düzeyi, sosyal sınıfı ve aile yapısı dahil olmak üzere kapsamlı bilgiler topluyor.
Çocukların gelişimini ölçmek için, çalışmadaki çocukların 10 veya 11 yaşlarında uyguladıkları bilişsel testlerin sonuçlarına baktık. Bu testler onların sözel becerilerini değerlendirdi.
Sadece çocuklar, iki çocuklu aileden gelen çocuklarla benzer bilişsel puanlar gösterdi ve iki veya daha fazla kardeşle büyüyen çocuklardan daha yüksek puanlar gösterdi. Bununla birlikte, tek çocuğun “avantajının” 2001 grubunda daha büyük gruplarla karşılaştırıldığında daha zayıf olduğu ortaya çıktı.
Nesiller arasında gözlemlediğimiz çeşitliliğin kısmen tek çocuklu ailelerin değişen özelliklerine bağlanabileceğini gösterebildik. Britanya’daki tek çocuklu ailelerin ortalama olarak daha iyi durumda olduğunu gördük. Ancak zamanla tek çocuk olmak, ayrı ebeveynlerle büyümek gibi potansiyel olarak dezavantajlı koşullarla daha fazla ilişkilendirilmeye başlandı.
Tek çocuklu ailelerin değişen yapısı, geçmişe kıyasla neden günümüzde sadece çocukların kardeşlerle büyüyen çocuklara göre daha az avantaja sahip olduğunu açıklamaya yardımcı oluyor.
Anlatımı değiştirmek
Birlikte ele alındığında, sonuçlar kardeş sahibi olmanın ya da olmamanın büyük bir etkisinin olmadığını ya da diğer aile özelliklerine kıyasla en azından daha küçük bir etkiye sahip olduğunu göstermektedir. Örneğin araştırmamız, dezavantajlı bir ailede büyümenin, çocukların bilişsel testlerdeki performansı üzerinde, tek çocuk olmaktan veya kardeşlerle büyümekten daha büyük bir etki taşıdığını gösterdi.
Sonuçlar ayrıca, yalnızca çocukların belirli özellikleri paylaşan tek bir grup olduğu perspektifinden uzaklaşmanın zamanının geldiğini de ortaya koyuyor.
Bunun yerine, tek çocuğa sahip olmanın, isteğe bağlı olarak veya dış koşullar nedeniyle tek çocuğa sahip olmanın da dahil olduğu, çeşitli farklı yolların olduğu fikrini benimsememiz gerekir. Bu yollar sırasıyla çocukların sonuçları ve yaşam gidişatları için önemlidir ve bunları şekillendirir.
Tek çocuk olmak zamansız bir kavram ve deneyim değildir. Bu, toplumlardaki değişikliklere ve yalnızca çocuk sahibi olan ailelerin çeşitliliğine bağlıdır. Yalnızca çocukları nasıl gördüğümüze ve incelediğimize yaklaşımımızdaki bu değişiklik, yalnızca anlayışımızı artırmakla kalmayacak, aynı zamanda genel toplumda hâlâ varlığını sürdüren stereotiplerin çürütülmesine de yardımcı olacaktır.
Öğrencilerin başarısı ve mutluluğu , kendilerine olan inançlarını , yani zorlu bir görevi tamamlama kapasitelerine ilişkin algılarını geliştirerek artırılabilir .
Çin’deki Xi’an Jiaotong-Liverpool Üniversitesi’nde 763 öğrenciyle yapılan bir araştırmada , kendine inancı yüksek öğrencilerin son yıl projelerinde iyi performans sergilediğini ve tercih ettikleri projeye atanmasalar bile öğrenme deneyimlerinden daha memnun olduklarını görüldü.
Öte yandan, kendine inancı düşük olan öğrenciler, iyi kaynaklara erişime sahip olmalarına rağmen daha az mutluydu ve düşük performans sergilediler.
Birlikte çalışılan öğrenciler mekatronik, robotik, bilgisayar bilimi, elektrik ve elektronik mühendisliği gibi çeşitli konularda eğitim görüyorlardı.
Son yıllarında belirli bir proje üzerinde çalıştılar, araştırma soruları geliştirdiler ve bir araştırma yöntemi oluşturdular, ayrıca veri toplama, analiz ve sonuçların raporlanmasını gerçekleştirdiler. Her öğrencinin projeyle ilgili rehberlik sağlayacak bir danışmanı vardı.
Öğrenciler 635 projeden oluşan listeden on tercih edilen projeyi seçebildiler ve daha sonra on tercihlerinden birine tahsis edildiler. Araştırma bir üniversiteyle sınırlıydı; gelecekte diğer ülkeler veya bölgeler de dahil olmak üzere daha fazla öğrenci üzerinde çalışarak sonuçları test etmeyi planlıyorlar.
Yazının devamını araştırma yapan ekibin kendi ağzından dinleyeceksiniz.
Kendine olan inancın ölçülmesi
Öğrencilerin bu projedeki çalışmaları hakkındaki özgüvenlerini ölçmek için beş puanlık bir ölçek geliştirdik. Öğrencilere “Önemli bir araştırma problemini tanımlayıp formüle edebiliyor ve bu problemin çözümüne yönelik bir plan üretebiliyorum” gibi sorulara verdikleri yanıtlara göre ölçekten puan veriliyor. Ayrıca anket kapsamında öğrencilere projelerin nasıl tahsis edildiğine dair fikirlerini sorduk ve öğrenimleri hakkında daha fazla bilgi edinmek için on öğrenciyle röportaj yaptık.
Anket veri analizi sonuçlarımız, özgüveni yüksek olan öğrencilerin zorlu görevleri üstlenme becerilerine daha fazla güven duyduklarını ortaya çıkardı. Projenin neyi gerektirdiğini düşünmek için daha fazla zaman harcadılar ve daha sonra performansları üzerinde düşünme olasılıkları daha yüksek oldu.
Kendine inancı düşük olan öğrenciler, karmaşık bir projeyi başarma yeteneklerine daha az güven duyuyorlardı. Görüşülen öğrencilerden biri, “On seçenek sunmamıza izin verildi, ancak ben yalnızca üstesinden gelebileceğim iki proje seçtim ve diğer sekiz seçenekten vazgeçtim” dedi.
Bunun tersine, kendine inancı yüksek olan öğrenciler herhangi bir projeyi üstlenme becerilerine daha fazla güveniyorlardı. Bir tanesi, “Seçtiğim projelerin hepsi en sevdiğim projelerdi, dolayısıyla sonunda hangi projeye tahsis edilirsem edilsin, sonuçlar kabul edilebilir aralığım dahilindeydi” dedi.
Düşünmeyi düşünmek
Kendine inancı daha düşük olan öğrencilerin üst bilişin, yani “düşünme hakkında düşünme” yeteneğinin daha düşük olduğunu bulduk. Örneğin bir öğrenci proje seçimini yapmadan önce proje detaylarını okumanın değerini düşünmemiştir. Bunun yerine şansa güvendiler: “Sadece tercih edilen iki projeyi seçtim ve geri kalanları rastgele seçtim. İlk iki tercihi yapacak kadar şanslı değildim.”
Bununla birlikte, kendine inancı yüksek olan öğrenciler daha yüksek üstbiliş gösterdi. Rasyonel seçimler yapmadan önce proje bilgilerine erişme fırsatlarını takdir ettiler. Bir öğrenci şunları söyledi: “Bölümle ilgili yüzlerce proje olduğu için her projeyi incelemek zaman alıyor ama sonuç bunu hak ediyor, nispeten adil.”
Mülakat veri analizi yoluyla, aynı zamanda, kendine inancı düşük olan öğrencilerin, öğrenmedeki başarısızlıklarının derinlemesine nedenleri üzerinde nadiren düşündüklerini de bulduk. Daha çok kısa vadeli sonuçlara odaklandılar, dış koşullardan şikayetçi oldular ve kendilerini geliştirme alanlarına yeterince önem vermediler. Öte yandan, kendine inancı yüksek olan öğrencilerin daha derin düşünmeye yönelme olasılıkları daha yüksekti. Öğrencilere özel destek almaları için eşit fırsatlar sağlandığını itiraf ettiler.
Kendine olan inancını geliştirmek
Öğrenciler, öğrenme deneyimleri üzerinde düşünme alışkanlığı geliştirebilir ve öz inanç oluşturmak için üst bilişlerini ve güvenlerini öz değerlendirebilirler. Araştırmamız, özgüven oluşturmaya odaklanmanın daha iyi çalışma sonuçlarına ve daha mutlu öğrencilere yol açabileceğini öne sürüyor.
Öğretmenler öğrencilerin güvenini artırmaya odaklanabilirler. Farklı öğrenme etkinliklerinin değerini açıklamak ve geri bildirim vermek, öğrencilerin üst bilişlerini ve kendilerine olan inançlarını geliştirmeye yardımcı olabilir. Öğrencilerin öğrenmeleri hakkında düşünmelerine yardımcı olan öz değerlendirme anketleri gibi alıştırmalar, aynı zamanda öğrenmeleri üzerinde kontrol duygusu ve kendilerine olan inançlarını geliştirmelerine de yardımcı olabilir.
Öğretmenler ve veliler, öğrencilere zorluklarla karşılaştıklarında her zaman yardımcı olamayabilirler. Ancak öğrencilerin kendilerine olan inançlarını geliştirmek, zorluklarla ve problemlerle başa çıkma konusunda kendilerine olan güvenlerini artırmaya yardımcı olabilir.
Öğretmen Haber2 gün önce
